Als YNNO-er zie ik dagelijks hoe diversiteit op de werkvloer zich manifesteert. Van Babyboomers tot Gen-Z, elke generatie brengt zijn eigen dynamiek, waarden en werkwijzen met zich mee. Deze diversiteit zorgt voor mooie interacties, maar ook voor de nodige uitdagingen.
Uit onderzoek blijkt dat jongere generaties, zoals Gen-Z, een individualistischere mindset hebben. Ze zijn opgegroeid in een digitale wereld vol keuzes en dit heeft hun kijk op werk en leven gevormd. Ze streven naar autonomie en flexibiliteit, willen zelf hun keuzes maken en zoeken constant naar what’s in it for me. Dit staat in schril contrast met de oudere generaties, die vaak inkomenszekerheid en vastigheid zoeken en sterk hechten aan face-to-face contact en teamgevoel.
Bij de bedrijven waar ik kom, zie ik een wirwar van generaties. Jongere medewerkers wandelen met hun AirPods en een coffee to go binnen om zich persoonlijk te ontwikkelen, terwijl oudere collega’s komen om te verbinden en de organisatie samen verder te brengen. Deze botsing van werkwijzen en verwachtingen kan voor wrijving zorgen. Gen-Z wil bijvoorbeeld volledige vrijheid wat betreft naar kantoor komen, maar zodra ze er zijn willen ze dat hun collega’s er ook zijn. Deze schijnbare tegenstelling irriteert de oudere generaties vaak enorm.
Toch moeten we ook kritisch naar de oudere generatie kijken. Het is makkelijk om de jongere generatie verwende of veeleisende jongeren te noemen, maar vergeet niet dat zij zijn opgevoed door deze oudere generatie. Bovendien wordt er steeds meer van de jongere generaties verwacht, waardoor ze mogelijk geen ruimte meer hebben om aan iets buiten zichzelf te denken. Zo moeten zij vandaag de dag veel verdienen om bijvoorbeeld een huis te kunnen kopen, wat hun neiging tot individualisme versterkt en de druk verhoogt om zich snel als individu te ontwikkelen.
Hoe kunnen we ervoor zorgen dat de ervaring en wijsheid van oudere generaties niet verloren gaat, terwijl we tegelijkertijd de digitale vaardigheden en frisse ideeën van jongere generaties optimaal benutten? Dit vereist bewust leiderschap en een strategie die samenwerking en wederzijds begrip stimuleert.
Ik ben van mening dat de oudere generatie, met hun ervaring en volwassenheid, het voortouw moet nemen in het verbinden van de generaties. In plaats van achterover te leunen en kritiek te leveren, zouden ze als professionele mentoren moeten optreden. Dit zie ik helaas nog te weinig gebeuren.
Nu ik hier zo over nadenk, vraag ik me af: welke generatie is nu eigenlijk het meest individualistisch bezig? Misschien ligt het antwoord wel in de manier waarop we elkaar zien en benaderen. Laten we met elkaar in gesprek blijven en samenwerken aan een inclusieve, generatierijke werkvloer.